Hırsızlık, başkasının malını gizlice çalmak, aşırmak demektir. Öncelikle çocuktaki alma isteği ile çalma isteğini birbirinden ayırmalıyız.
3-4 yaşındaki çocuklar kendilerine ait olmayan eşyaları almamaları gerektiğini bildikleri halde, alma isteklerine karşı koyamazlar. 5-8 yaş aralığındaki çocukların bazılarında ebeveynlerinin bozuk paralarını çalanlara, okul arkadaşlarının kalemlerini silgilerini çalanlara rastlanmaktadır.
Küçük çocuklardaki bu çalma arzusunun temelinde başlıca iki neden yatmaktadır. Birincisi ebeveynlerin sorumsuz olmaları ve çocuğu kendi haline bırakıp, belli kurallara alıştırmamış olmaları. İkincisi ise sevgi eksikliğidir. Çocuk içindeki sevgi boşluğunu, farkında olmadan çaldığı eşya ya da parayla doldurmaktadır.
Çocuk ebeveynlerinden ya da arkadaşlarından istediği ilgiyi göremediği zaman, intikam almak için bir şeyler çalar. Daha sonra yaptığı hırsızlıktan pişmanlık duyduğu için yaptığı davranışın bir şekilde görülmesini sağlar. Böylelikle içindeki pişmanlık duygusunu alacağı cezayla hafifletmeye çalışır.
Çocuk sadece kendi evinden bir şeyler çalmakla kalmayıp, okulda ve arkadaşlarının evinde de devam ediyorsa çocuktaki bu çalma eylemini psikolojik sorun olarak görmek gerekir.
Tüm bu sebeplerin dışında son olarak birde irade dışında gerçekleştirilen hırsızlık vardır. Bu hırsızlıkta çocuk maddi değeri olmayan ve ihtiyaç duymadığı önemsiz eşyaları çalar. Bu çocuklar çalmadan önce büyük bir stres, korku yaşarken çalma sırasında büyük bir rahatlama yaşarlar. Bu çocuklar çaldıkları nesneleri atıyor, başkalarına veriyor, saklıyor ya da daha sonra yerine koyuyorlar. Tamamen dürtüsel olan bu çalma davranışına “Kleptomani” denilmektedir.
Yazar:Betül Şahin