Lowell Sistemi, 19. yüzyılda Massachusetts’te Francis Cabot Lowell’in oluşturduğu bir emek üretim modelidir.
Sistem, üretim sürecinin her adımının bir çatı altında yapılması ve işin çocuklar veya genç erkekler yerine genç yetişkin kadınlar tarafından yapılması için tasarlanmıştır. Waltham-Lowell Sistemi olarak da bilinen Lowell Sistemi, ilk kez endüstriyel devrim sırasında Waltham ve Lowell tekstil fabrikalarında kullanıldı. Bu model o kadar başarılıydı ki Lowell’in iş ortakları bu modeli kullanarak Massachusetts’te çok sayıda tekstil fabrikasını açarak büyüttüler.
Lowell, Lowell Sistemini Neden İcat Etti?
Lowell, New Englanders’ın ahlaki, eğitim ve güçlü iş ahlakından yararlanan ve daha verimli bir üretim süreci yaratmak istedi.
Lowell, Lowell Sisteminin Fikrini Nasıl Buldu?
Lowell, 1811’de İngiltere’ye yaptığı gezi sırasında tekstil fabrikaları inşa etme fikrini edindi. İngiltere, Endüstri Devrimi’nin doğduğu yerdi ve birçok yeni tekstil fabrikası Lowell’e ABD’deki benzer ama daha iyi fabrikaları 
kurmaları için ilham verdi. Lowell’in İngiltere’ye yaptığı gezi sırasında, fabrikaları gezdi ve güç tezgahlarının tasarımını ezberledi. ABD’ye döndükten sonra, 1813’te Boston Manufacturing Company’yi kurdu ve şirket ilk değirmenini 1814’te Waltham, Mass’taki Charles Nehri’nin yanına kurdu.
Waltham değirmeni, Amerika Birleşik Devletleri’nde, ham pamuğu bir işlemde bitmiş kumaşa işleyebilecek ilk değirmendi ve hepsi bir çatı altında, iplik ya da ipliği bitmiş halde işlemek için kullanılan bir cihaz olan su tahrikli güç tezgâhı yardımı ile yapıldı.
Endüstri Devrimi’nin zamanına kadar, tezgahlar bir kişi tarafından bir ayak pedalıyla çalıştırılıyordu, ancak motor tezgahı, dokuma sürecini hızlandıran bir nehir gibi akan su kaynağı tarafından tahrik edilen bir hat şaftı tarafından makineleştirildi ve güçlendi. Sonuç olarak, güç tezgâhı sanayi devriminin en önemli icatlarından biri olarak kabul edilir.
Lowell Sistemi, o zamanlar ülkedeki diğer tekstil üretim sistemlerinden farklıydı; bunun yerine fabrikadaki pamuğu eğiren Rhode Island Sistemi ve daha sonra bitmiş kumaşı üreten yerel kadın dokumacılara bükülmüş pamuğu yetiştirdi. Bu Lowell Sistemi daha hızlı ve daha verimli oldu ve tekstil endüstrisinde tamamen devrim yarattı. Sonunda ülkedeki diğer imalat sanayileri için bir model haline geldi.
Lowell Mill ve İşçi Bulma Sorunu
Lowell’in fabrikasını kurarken karşılaştığı sorunlardan biri işçi bulmaktı. O zamanlar Amerika bir tarım toplumu idi ve birçok Amerikalı bir fabrikada çalışmak için tereddüt ediyordu. Lowell sistemi, emek arzını kontrol 
etmenin yeni bir yolunu yarattı. Değirmen, 15 ile 35 yaş arasındaki genç, bekar kadınları işe aldı.
Lowell, genç kadınları çiftliklerini ve küçük kasabalarını bırakarak fabrikalarda çalışmaya ikna etmek için; katı ahlaki kuralları uygulayan kişiler tarafından işletilen pansiyonlar kurarak bir fabrika topluluğu oluşturdu ve aynı zamanda zorunlu dini hizmetlere devam etti. Lowell sistemi sadece daha verimli olmak için tasarlanmamıştı. Aynı zamanda nakit para ödeyerek çocuklar yerine genç yetişkinleri işe aldı. İstihdam yaratarak, çalışanların ilerlemesine yardımcı olacak eğitim olanakları sağlayarak, endüstriyel emeğin insanlıktan çıkarıcı etkilerini en aza indirmek için de tasarlandı.
Sanayi Devrimi sırasında, özellikle İngiltere’deki diğer üreticiler ve Rhode Island’daki üreticiler, değirmenlerde tehlikeli çalışma koşullarında sürekli düşük ücretli işler yapmaktan başka seçeneğe sahip olmayan fakir, eğitimsiz topraksız işçi ve çocukları işe alma eğilimindeydi.
Lowell değirmeni kadınları da kendilerini eğitmesi ve entelektüel faaliyetlerde bulunmaları için teşvik etti. Firmaya ait Lowell Lyceum’da Ralph Waldo Emerson ve John Quincy Adams tarafından verilen ücretsiz derslere katıldıklarında, kütüphanelerin kitaplara erişimini sağladılar ve yaratıcı yazmayı ve kamuoyunda tartışmayı destekleyen “çevre iyileştirmesine” katılmaya teşvik edildiler.
Lowell Sisteminin Sonu
1830’larda aşırı üretim, bitmiş kumaş fiyatının düşmesine neden oldu. Buna cevaben, üreticiler ücretleri düşürdü ve iş görevlerini arttırdı. Böylece çalışanları daha hızlı çalışmaya zorladılar. Lowell sistemi, 1846’da İrlanda’daki kıtlıktan kaçmak için Massachusetts’e akın etmeye başlayan İrlandalı göçmenlerin fabrikalarda iş aramaya başladığı zamanlarda başarısız olmaya devam etti. Çoğunlukla büyük ailelere sahip ve çocuklarını sık sık onlarla birlikte çalışmaya koyan kadın olan bu göçmen işçiler, daha ucuz ücretler için daha uzun saatler çalışmaya hazırdı. Bu işçiler evli olmaları ve aileleri olma eğiliminde oldukları için, 
ucuz şirket yurtlarında yaşamadılar, bunun yerine kiralık konutlarda yaşadılar.
Göçmen işçilere olan bu güven, değirmencileri yavaşça kaçınmaya çalıştıkları şeye dönüştürdü: düşük sınıfları sömüren ve bunları düşük ücretli değirmen işlerine kalıcı olarak bağımlı kılan bir sistem. 1850’lerde, Lowell sistemi başarısız bir deney olarak kabul edildi ve üreticiler gittikçe daha fazla göçmen ve çocuk işçiliği kullanmaya başladı. New England’da tekstil üretimi, 1890’larda, yeni teknolojik gelişmelerin, pamuğun yerel olarak yetiştirildiği, ısıtma maliyetlerinin daha ucuz olduğu ve daha az işçi sendikasının bulunduğu tekstil üretimini daha kolay ve ucuz hale getirdiği zaman azalmaya başladı. Değirmen sahipleri, Massachusetts tekstil değirmenlerini modernize etmemeye veya güncellememeye karar verdi ve 
bunun yerine güneyde modern tekstil değirmenlerini inşa etmeye yatırım yaptı.
Sonuç olarak, 20. yüzyılın ortalarında, Lowell tekstil fabrikaları da dahil olmak üzere tüm New England tekstil fabrikaları ya kapandı ya da güneye taşındı.
Kaynakça:
https://historyofmassachusetts.org/lowell-mills-factory-system/
Yazar: Merve Karaca