Hıristiyanlığın doğuşu bir çok felsefi ekolün olduğu döneme rastlar. Hıristiyanlık bildirdiği görüşler, kendinden önceki dönemin ve kendi döneminin tanrı tasavvuruna ve varlık anlayışına yeni bir yorum getiriyordu. Felsefi akımların çoğundan farklıydı.
Hıristiyanlığa göre tanrı alemi kendi özgür iradesiyle yoktan yaratmıştır. Dolayısıyla alemin varoluşu ezeli ve ebedi değildir. Alemin yaratılışı belli bir süreçte gerçekleşen hadisedir. Hıristiyanlık’ta insan bir irade hürriyetine sahip olarak yaratılmıştır. O çizilen bir yolda giden varlık değildir, olmamıştır da. Tanrı dünyayı iyi olarak yaratmıştır. İnsanın hataları dünyaya kötülük getirmiştir. Hıristiyanlık başta felsefe ile ilişkisi kurmamıştır. Sonraları Hıristiyanlık temel görüşleri ve ahlak anlayışından dolayı felsefeciler tarafından tenkit edilmeye başlamıştır. Bu tenkitler, onu kendini savunma eğilimine itmiştir.
İlk dönemde sadece dogmalarla temel görüşlerini açıklayan Hristiyanlık yavaş yavaş felsefi temellendirmeleri esas almaya başlamıştır. Dogmalarını felsefenin kullandığı yöntemler ile filozoflara nakletme yoluna gitmiştir. Hıristiyanlığın, dogmalarını filozofların saldırılarına karşı korumak için Hıristiyan filozof yetiştirdiği bu döneme patristik felsefe dönemi denir. Patristik felsefe kilise babalarının felsefesidir. Kilise babaları 2. ve 6. yüzyıllarında yaşamışlardır. Bunlar akıl ile dogma, felsefe ile din arasında uzlaşmaya gitmiş Hıristiyan filozoflardır. Bu kimselere örnek olarak Tertullianus, Clemens, Augustinus verilebilir.
Yazar:Ali Çalıkoğlu