Çoktanrıcılıktır. Birden fazla tanrı olduğuna inanmaktır. Ve onlara toplumlar tarafından farklı görevler yüklenmesidir. Yani hangi tanrının hangi göreve sahip olduğu, hangi konularda bilgisi olduğu insanlarca belirlenmiştir. İnsanlar tanrılar arasında iş bölümü yaparak çıkabilecek kargaşaların önüne geçmişlerdir.
Çoktanrılı bir sistem olunmasına rağmen tanrı üstü bir tanrıya inanırlar. Bu inanış en dikkat çeken özelliktir.
Bir dindeki ya da mitolojideki tanrıların birliği “panteon” olarak adlandırılır. Tanrılara, insanlara ait olan bazı yetenekler yüklenir. Bu yetenekler dışında doğaüstü güçlere de sahiplerdir.
Sümerlerde çok fazla tanrı inancı vardı. Tanrılar “Marduk” adında baştanrıda toplandı. Marduk, Babil panteonunun başıdır. Ancak daha sonra politeizm marduk fikrinin yayılmasını engelledi.
Yunan mitolojisi, olimpos ve tanrıçalarla doludur. Güzellik tanrıçası, çobam tanrısı, agaç perisi gibi çoktanrılı inanışlara örnektir.
Romalılar da ise, tanrılar kutsal ruhlardı. Bunlar “numina” adında görünmeyen ruhlardı. Romalılar, “ebedi” bir ruha inanıyorlardı.
Hitit dininde tanrılar, insanlar gibiydi. Fiziksel şekilleri olan, yemek yiyen, intikam alan insan özellikleri vardı.
Friglerin önemli tanrıçasi Kibele’dir.
Politeizm’in, islam öncesinde Arabistan’ın neredeyse tamamında etkili olduğu görülmüştür. Tanrılar, Allah’a ulaşmak için bir aracı idi. Allah ile birlikte daha pek çok tanrıya inanıyorlardı ve ibadet ediyorlardı. Eski Araplar, Allah’ın varlığını kabul ediyorlardı ancak O’na ulaşmak için putları ilâh olarak görüyorlardı.
Yazar: Katibe Melis Dinçer