Ototroflarda olduğu gibi, heterotroflarda da bazı minerallere gereksinim duyulur. Bunlar normal olarak iyon olarak emilirler. Sodyum, klor, potasyum, fosfor, magnezyum ve kalsiyum gibi bazılarına nispeten büyük miktarlarda gereksinim duyulur. İnsanlarda bu minerallere en düşük günlük gereksinim, magnezyum için 0.35 gramdan, sodyum klorür için yaklaşık 3 grama kadar değişir. Demir, manganez ve iyot gibi diğer minerallere çok daha az miktarlarda gereksinim duyulur. Bakır, çinko, molibden, selenyum ve kobalt, her ne kadar yaşam için gerekliyse de sadece eser miktarlarda olması yeterlidir. Bu miktar, günde birkaç miligramdan fazla değildir. Vanadiyum, baryum, çinko, silis ve nikel gibi bazı elementler, bazı hayvan türleri için gerekliyse de insanlar için önemli oldukları kanıtlanmamıştır.
Minerallerin bazılarının işlevi açıktır. Kalsiyum, omurgalılarda kemiklerin ve dişlerin en önemli bileşenidir ve organizmaların çoğunda çok çeşitli roller üstlenmiştir. Fosfor, nükleik asitlerin ve kritik öneme sahip yüksek enerjili birçok organik bileşiğin bir bileşenidir. Demir, sitokromların ve hemoglobinin bir bileşenidir. Sodyum, klor ve potasyum, vücut sıvılarının önemli bileşenleridir ve ozmotik fenomen ile sinir ve kas aktiviteleri gibi olaylarda rol oynarlar. İyot, tiroyit bezi tarafından üretilen hormonların bir bileşenidir. Fakat bazı minerallerin, özellikle eser miktarlarda gereksinim duyulanların işlevleri daha az belirgindir. Bunlar, enzimlerin ya da koenzimlerin bileşenleri olabilirler; örneğin selenyum, hidrojen peroksit gibi mutajenik maddelerin yok edilmesine yardımcı olan bir enzimin aktif merkezinde yer alır. Diğer bazı mineraller, enzim ya da koenzimlerin yapısına katılmaksızın, tepkimelerin katalizlenmesine yardımcı olan kofaktörlerdir.
Çoğu kez, bildiğimiz sadece, gerekli mineraller olmadan organizmaların iyi gelişemediğidir. Vitaminlerde olduğu gibi, her türün gereksinim duyduğu mineraller, normal besinlerde vardır. Az sayıda kuş ve memeli türü mineral eksikliklerini toprak yiyerek kapatırlar. Bunun dışındaki çamur yeme olaylarına kil gereksinimi yol açar. Bu da bazı zehirli besinlerin detoksifiye edilmelerine yardımcı olur.
Kaynakça:
https://www.sciencedirect.com
Yazar: Taner Tunç