Bebek yaklaşık 2 aylık olduklarında insanlara yönelmeye, izlemeye başlarlar. Kucağa alınmak hoşlarına gider. İlk olarak annelerini tanır. Annelerinin yanında olmaktan hoşlanırlar. 3, 4 aylık olduklarında ise tanıdıkları ve tanımadıkları yüzleri ayırmaya başlarlar. Bebek, kendine bakan kişilere daha fazla olumlu tepki verir. Tanıdığı kişileri tanımadığı kişilere tercih eder. Böylece yakınındaki kişilerle bebek etkileşim halinde olur. Bebekler kendi kendilerine hareket etmeye başladıklarında annenin yakınlığını arar ve hep annelerine yönelmeye başlarlar. Annelerinin peşinden gider, onu asılır, annesinin kucağına çıkmaya çalışır. Annelerinden ayrı kalmaktan hiç hoşlanmazlar. Yabancılardan korkmaya başlar hatta tanımadıkları biri onlara yakın davranınca ağlamaya başlarlar. Kendilerine dokunmalarına izin vermeyebilirler.
Bebek ile en çok yakınlığı anne kurar. Her bebek- anne ilişkisi birbirinden farlıdır. Kimi bebek annesinden ayrılırken ağlar, anneleri dönünce yine ağlar. Kimi bebekler ise anneleriyle çok fazla fiziksel temas aramazlar, anneden ayrılırken ağlamaz, anne dönünce de tepki vermez. 1-1,5 yaşlarında aynı tepkiyi veren bebekler bu özelliklerini okul öncesi dönemde de devam ettirirler.
Bebeklerin anneleri ile kurdukları ilişki de annenin rolü büyüktür. Emziren anneler bebekleriyle daha sıcak bir ilişki kurabilirler. Annenin fiziksel teması, bebeğin ihtiyaçlarına duyarlılığı, verdiği güven hissi anne- bebek ilişkisinde belirleyicidir. Anne bebeğine yakın, sıcak, tutarlı olursa bu bebeğin başka insanlarla olan ilişkilerini de etkiler. Bu bebekler daha az ağlar, yakınlarına karşı daha samimidir, yaşıtlarıyla daha kolay anlaşır. Annenin davranışları tutarsız, bazen samimi bazen duyarsız olursa bebek de kaygılıdır, öfkelidir ve sık sık ağlar.
Bağlanma ve bağlılık duyguları birbirinden farklıdır. Anneye, babaya bağlı bir çocuğun büyüdüğünde bağımlı bir birey olacağı anlamına gelmez. Bağlanma, dış dünyayı alışmaya çalışan bebeğin kendini güvende hissetmesidir. Bebeğe bağımlı olmasın diye uzak durmak yanlıştır. Bebeğe yakın olunmalı, güven verilmelidir. Böyle büyüyen çocuklar bağımlı değil özgüvenli bireyler olurlar. Daha sağlam bir kişilik yapısına sahip olurlar. Bağımlı kişiler bebekliğinden itibaren yapabileceği şeyleri büyüklerinin üstlenmesiyle olur. Örneğin yemeğini yedirme, elini yıkama, dişini fırçalama, ayakkabılarını giydirme..vb. Bir bebek ya da çocuk kendi yapabileceği her işi kendi yapmasına müsaade edilmeli, kıracak, dökecek diye engellenmemelidir.
Yazar: Serpil Altunyay